91. Miernicki Sebastian - Pan Samochodzik Tom 91 Zamek w Rynie, 91. Miernicki Sebastian - Pan Samochodzik Tom 91 Zamek w ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

SEBASTIAN MIERNICKI

PAN SAMOCHODZIK

ZAMEK W RYNIE

PS 91

WSTĘP

Ludwig von Hain ze zdumieniem przecierał oczy. To tak wygląda Ziemia Święta?

Wychylony za burtę weneckiej galery oglądał widoczny na horyzoncie zarys lądu.

Słońce paliło już od rana i w niczym ta pogoda, to powietrze nie przypominały jego

rodzinnych stron w Bawarii. Był trzecim w kolejności synem Konrada von Haina,

rycerza, posiadacza niewielkiego stołpu otoczonego palisadą, właściciela trzech

wiosek, pana dwudziestu trzech chłopów z rodzinami.

Ludwig nie miał szans na odziedziczenie ojcowizny. Chyba że jego starsi bracia

zginęliby na jakiejś wojnie. Na to jednak się nie zanosiło, bo Konrad von Hain dbał o

wykształcenie rycerskie synów.

Bardziej nad cnoty i ckliwe poematy cenił rzemiosło wojenne. To w czasie wypraw

jego przodkowie zdobyli majątek, nadania i zaszczyty. Ludwig kochał słuchać

opowieści o rycerskich czynach. W poszukiwaniu własnego szczęścia wybrał się

najpierw do Italii. Tam służył Wenecjanom jako najemnik. Zdobył doświadczenie,

poznał smak zwycięstwa, płatnych kochanek i biedy, kiedy nocował w lesie z uzdą

konia przywiązaną do stopy i z mieczem pod ręką. Był w Rzymie i tam poznał

zakonnika, który opowiadał mu o cudach Ziemi Świętej i bogactwach, jakie można tam

było zdobyć. Ludwig marzył o walce i powrocie w rodzinne strony z sakwą pełną

złota.

Wenecjanie akurat nie potrzebowali usług rycerzy i wielu zwalniali ze służby.

Ludwig poprosił, żeby zamiast wypłacać mu odprawę pozwolono mu popłynąć do

Ziemi Świętej. Musiał sprzedać konia i objuczony jedynie sakwą z odzieniem i bronią

wsiadł na statek. Wychodził na ląd, kiedy wenecka flotylla zatrzymywała się na Krecie

i na Cyprze. Widział tam żebraków - dawnych pielgrzymów, którzy nigdy nie dotarli

do celu lub zabrakło im pieniędzy na powrót do domu. Jego podziw budzili dostojni

rycerze, zakonnicy, weterani walk z Saracenami. Wtedy Ludwig myślał nawet o

wstąpieniu do jednego z tych zakonów.

Porty Wschodu w niczym nie przypominały tych europejskich. Tu pachniało rybami,

przyprawami, słychać było wielojęzyczny tłum. Jedyni żebracy, jakich widział Ludwig,

byli Europejczykami. Butne twarze zdobywców tych ziem przewijały się w tłumie

mieszkańców.

Ludwig szukał jakiejś gospody, gdzie mógłby coś zjeść. Miał dość suchego chleba i

solonych ryb. Szukał piwa i porcji mięsa. Znalazł tylko wino i placki z owocami.

Sprzedawca chciał za ten nędzny posiłek kilka złotych monet.

- Zamknij się, oszuście! - Ludwig krzyknął nie mogąc dogadać się z Arabem.

Tamten wrzeszczał, lamentował, wymachiwał rękoma przed twarzą Ludwiga. Ten

wściekł się i pięścią uderzył Araba. Tłumek tubylców, który obserwował zamieszanie

zamarł, a potem rzucił się na rycerza. Nagle okazało się, że ludzie mają jakieś kije,

sztylety. Ludwig wyciągnął miecz. Za jednym zamachem ściął drąg, komuś innemu

wytrącił broń z ręki. Błyskawicznie z tobołka wyjął topór. Wiedział, że łatwo nie odda

swojej skóry. Ktoś rzucił w jego stronę kamień. Ludwig uchylił się. Agresja Arabów

rosła. Dwóch chwyciło szeroką ławę, żeby nią zablokować ruchy rycerza i przycisnąć

go do ściany. Ludwig błyskawicznie wskoczył na stół, z niego na trzymaną przez obu

Arabów ławę i wylądował za nimi na ziemi. Obuchem topora uderzył jednego z

napastników. Lekko, żeby tylko go ogłuszyć. Mężczyzna osunął się na ziemię. Ludwig

z wyciągniętym mieczem zrobił obrót odpędzając w ten sposób zebranych ludzi. Wtedy

zobaczył, że w jego stronę przeciskają się rycerz w białym płaszczu z krzyżem

wyszytym na wysokości ramienia i człowiek w czarnym, arabskim stroju. Obaj byli

uzbrojeni, ale nie wyjmowali broni. Ten ubrany na czarno zaczął dyskutować ze

sprzedawcą, potem powiedział coś do swojego towarzysza. Tamten wyjął sakiewkę i

rzucił na stół kilka monet.

- Chodź za mną - powiedział do Ludwiga.

We trzech przeciskali się wąskimi uliczkami do budynku w pobliżu kościoła.

Krzyżowiec zaprowadził przybysza do niewielkiej celi. Długo wypytywał Ludwiga o

to, co robił wcześniej, skąd pochodzi i czego szuka w Ziemi Świętej. Po dwóch

godzinach rycerz zostawił przybysza i wrócił po kwadransie. Dalej rozmawiali, a po

jakimś czasie służący przynieśli pieczeń i prawdziwe piwo. Ludwig łapczywie rzucił

się na posiłek. Wiedział, że jego rozmówca jest rycerzem krzyżowców. Miał na imię

Otto. Araba w czarnym stroju nazywano Jamal. Wieczorem do ucztujących dołączyło

jeszcze dwóch rycerzy. Jeden był joannitą, a drugi templariuszem. Otto mówił na nich:

Juan i Bert.

- Mówiłeś, że przybyłeś tu, żeby zdobyć sławę i bogactwa - Otto nachylił się w

stronę Ludwiga. - My - wskazał na kompanów - możemy ci to zapewnić. Widziałem,

że potrafisz walczyć, jesteś silny i jeszcze nierozpieszczony warunkami życia w

bogatych domach rycerskich. To, co zamierzamy zrobić jest niebezpieczne, ale pozwoli

ci zdobyć to, o czym marzysz. Czy przystąpisz do nas?

Ludwig przetarł oczy. Chyba już za dużo wypił piwa i wina. Jego umysł stał się

ociężały.

- A co chcecie zrobić? - zapytał.

- Zdobyć skarb - odezwał się Juan.

Joannita był młodym brunetem, z krótko przystrzyżonymi włosami i brodą. Miał

głęboko osadzone, ciemne jak węgiel oczy, wąskie usta. Mówił wolno cedząc słowa.

- Jaki? - Ludwig dopytywał się.

- Taki, który uczyni cię niepokonanym - Bert uśmiechał się.

Templariusz był łysy, ale nosił długą brodę z rzadkich włosów. Jego policzki

znaczyło pięć równoległych kresek blizn. Na jego okrągłej twarzy często gościł

uśmiech upodabniający go do rzeźb maszkar, które Ludwig widział na kolumnach w

wielu kościołach. Otto był z nich wszystkich najstarszy. Długie, siwe włosy zaplatał w

warkocz. Najmniej ze wszystkich mówił Jamal. Jego czarny, saraceński strój, postawa,

zimne spojrzenie, koścista twarz budziły lęk.

- Zgoda - Ludwig położył głowę na ramionach złożonych na stole.

Zasnął, ale wydawało mu się, że sen trwał tylko chwilę. Obudził go strumień zimnej

wody. Był środek nocy, a on leżał na jakimś podwórku. Dookoła były tylko budynki

gospodarcze. Wtedy zobaczył sylwetkę Jamala. Stał trzymając dwa miecze o dziwnym,

lekko zakrzywionym kształcie.

Kiedyś Ludwig widział takie u piratów grasujących na Adriatyku.

- Weź broń - usłyszał głos Jamala.

Ludwig zobaczył, że jest w samej tylko koszuli i luźnych spodniach. Przed nim, na

ubitej ziemi leżał jego miecz. Wziął go do ręki i powoli wstał. Jamal natychmiast

natarł. Ludwig sparował pierwszy, drugi, trzeci cios.

- Ej, co ty wyprawiasz?! - zapytał oburzony.

- Ratuje ci życie - gdzieś z mroku słychać było Ottona. - Ćwicz z Jamalem, a on

nauczy cię walki. To ci się przyda!

Ludwig przez następny tydzień ćwiczył różne rodzaje broni z Jamalem. Potem na

tydzień wyjechali na pustynię, by Ludwig zobaczył, co to jest.

- Piasek w tej części świata jest kolejnym żywiołem - Jamal tłumaczył Ludwigowi. -

Jest niezniszczalny i nieokiełznany. Wodę wprowadzisz w kanał, wiatr ujarzmisz w

żaglach, ogień ugasisz, z ziemi zbierzesz zboże. Piasek jest nieodgadniony. Może

kiedyś ludzie będą potrafili go wykorzystać, ale teraz... - Jamal wziął do ręki garść

piachu, uniósł dłoń i otworzył ją - potrafi się przesypywać pokazując upływający czas.

Jesteśmy tylko jak te ziarenka, maleńkie drobiny, nieświadome planu, jaki wyznaczył

nam Bóg, mój, twój czy kogoś innego.

To była najdłuższa przemowa Jamala, jaką usłyszał Ludwig. Kiedy Ludwig uczył się

nowych umiejętności, jego kompani, zakonnicy, szykowali wyprawę. Kupili silne

konie. Ludwigowi kupili saracenkę, lekką kolczugę nabijaną blaszkami, na którą

zakładało się kaftan. Uszyli mu także biały płaszcz. Wyruszyli na wschód po kolejnych

pięciu dniach. Byli sami, bez służby. Jamal jako przewodnik jechał pierwszy. Którejś

nocy Ludwig usłyszał od Juana, że Jamal należał kiedyś do groźnej sekty assasynów,

ludzi Człowieka z Gór. Byli skrytobójcami, szpiegami, ale przede wszystkim

świetnymi żołnierzami fanatycznie oddanymi władcy. Jamal odstąpił od nich i wstąpił

na służbę krzyżowców. Nikomu nie powiedział, dlaczego to zrobił.

Trzeciego dnia podróży, kiedy tylko wyjechali z oazy, natknęli się na oddział

dwudziestu Saracenów, Jamal obejrzał się na Ottona, a ten spojrzał na towarzyszy.

- Gotowi? - zapytał.

We trójkę kiwnęli głowami. Jamal widząc ten gest spiął konia i pchnął go w galop.

Przechylony w siodle sięgnął do kołczanu po łuk i strzały. Nim przeciwnicy zdążyli

zareagować, dwa razy zadźwięczała cięciwa. Dwóch Saracenów osunęło się na piasek.

Trzeci padł martwy, kiedy sięgał po łuk. Rycerze mieli przypięte do siodeł napięte

kusze. Nałożyli bełty i jednocześnie wystrzelili. Wszyscy trafili.

Arabowie wznosząc swoje groźne okrzyki rzucili się do ataku. Jamal wyjął z pochew

miecze, które miał na plecach, puścił wodze i prawie położył się na grzbiecie konia.

Wjechał pomiędzy dwóch wrogów, którzy chcieli jednocześnie uderzyć go z góry.

Zablokował ciosy i prawie w tej samej sekundzie ciął napastników. Jamal wyjechał za

linię pędzących Saracenów. Znowu sięgnął po łuk i dwie jego strzały okazały się celne.

Arabowie nagle zorientowali się, że ocalało ich tylko dziewięciu. Przestraszeni

odrobinę zwolnili pęd koni i to był ich błąd. Krzyżowcy natarli na nich z furią. Ludwig

rzucił toporem trafiając Saracena w pierś. Mieczem sparował cios i buzdyganem

uderzył w głowę kolejnego Araba. Zobaczył, że trzech konnych otoczyło Ottona. W

jednego trafił rzucając buzdyganem, drugiego zabił pchnięciem miecza. W pochwie

przy siodle miał saraceński miecz, dar od Jamala.

Teraz wyjął go i ciął kolejnego wroga. Rozejrzał się i zobaczył, że na piasku leżało

dwadzieścia ciał wrogów. Jamal schował broń i zeskoczył z konia. Podszedł do

człowieka, który był chyba dowódcą oddziału. Zsunął chustę z jego twarzy i przyjrzał

się jej. Potem obejrzał pozostałych, ich broń i znaki na siodłach.

- To zwiad armii, która niedługo ruszy na krzyżowców - oznajmił. - Wyruszyliśmy w

samą porę, żeby przejść tędy przed nimi.

Krzyżowcy zakopali ciała w prowizorycznych mogiłach. Zabrali swoje strzały, bełty,

bukłaki z wodą, pieniądze i jak najszybciej odjechali.

- Czemu ich zakopaliśmy? - Ludwig zapytał Ottona. - Straciliśmy na to pół dnia.

- Teraz będziemy jechali do późnej nocy. Nadrobimy stratę. Nie słyszałeś, że

pochowanie poległych to nasz chrześcijański obowiązek?

- To byli Saraceni!

- I tylko inni Arabowie zrobiliby z nimi to, co my zrobiliśmy. Krzyżowcy porzuciliby

te truchła, ale lepiej, żeby nikt nie wiedział, kto tędy przejeżdżał. Gromady ptaków nad

ciałami naszych wrogów zwróciłyby uwagę innego zwiadu i znowu musielibyśmy

walczyć. Jamal wie, co powinniśmy zrobić, żeby tu przeżyć.

Od tego dnia podróżnicy jechali tylko wieczorami i przed świtem, kiedy upał nie

doskwierał.

W ciągu dnia i w nocy kryli się w rozpadlinach skalnych, w małych zagajnikach

drzew. Pewnego ranka przekroczyli Jordan, a wieczorem dotarli do grupy skał.

- Tam! - Jamal wskazał na wjazd w wąską szczelinę.

Wjechali jeden za drugim. Po przebyciu kilkuset metrów znaleźli się na dnie

niewielkiego krateru. Przed nimi widać było fronton jakiegoś budynku wykutego w

skale. Był cały czarny.

Zsiedli z koni. Każdy z nich miał w trokach gotowe pochodnie. Zapalili je. Potem

przygotowali kusze do strzału i ruszyli w kierunku bramy. Na jej portalu była wykuta

scena zmagania się człowieka z diabłem. Przeszli między dwiema parami kolumn i

znaleźli się w szerokim i wysokim na cztery metry przejściu. Na jego sklepieniu widać

było różne, niezrozumiałe znaki.

Weszli do głównej sali. Znajdowały się tu rzędy kamiennych ław, tak jak w kościele.

Na wprost widać było ołtarz, a wszystko wykonano z kamienia.

- Już tu są - szepnął Jamal.

- Kto? - cicho zapytał Ludwig.

- Strażnicy talizmanu - wytłumaczył Otto. - To jedna z największych tajemnic

assasynów. O tym miejscu wiedzą tylko nieliczni z nich, najbardziej wtajemniczeni.

Jest ich sześćdziesięciu.

- To czemu jest nas tylko pięciu?

- Ciii... - Jamal przytknął palec do ust.

Stał nasłuchując.

- Tam i tam - pokazał, skąd nadejdzie atak.

Najpierw w bramie pokazało się kilka cieni. Krzyżowcy rzucili pochodnie i unieśli

ukryte pod płaszczami kusze. Wystrzelili. Porzucili kusze i sięgnęli po miecze. W

mroku, który zapanował, bo zadeptano pochodnie rozgorzała walka. Ludwig czuł,

jakby walczył z diabłami, które chcą go rozerwać na kawałki. Czuł ukłucia,

szarpnięcia. Jamal uczył go jak walczyć w ciemnościach, więc teraz stosował się do

jego wskazówek. Zadawał krótkie ciosy, szybkie pchnięcia, po każdym uderzeniu robił

krok w dowolnym kierunku. Nagle wszystko się skończyło i zapanowała wokół cisza.

Raz i drugi błysnęła skra krzesiwa. To Jamal rozpalał pochodnię.

- Zostaliśmy tylko my dwaj - powiedział do Ludwiga.

Młody rycerz zobaczył, że wokół leży mnóstwo wrogów ubranych w czarne szaty, a

wśród nich trzej krzyżowcy.

- Czy zabiliśmy ich wszystkich? - zapytał Ludwig.

Było mu niedobrze, kiedy patrzył na wielkie kałuże krwi wypływające z wielu ran

towarzyszy.

- Nie, ale teraz nie możesz się już wycofać. Będą chcieli nas zabić. Ja jestem

renegatem, ty niewiernym, który był w tej świątyni.

Za ołtarzem weszli do labiryntu z niezwykle wąskimi przejściami. Można w nim

było iść tylko bokiem. Nie można było porządnie zamachnąć się mieczem. Strażnicy

świątyni nacierali na nich jeszcze trzy razy atakując z przodu i z tyłu jednocześnie.

Jamalowi i Ludwigowi sprzyjało szczęście i jakimś cudem pokonywali przeciwników.

W końcu dotarli do niewielkiego, cylindrycznego pomieszczenia o średnicy trzech

metrów. Na jego środku stał cokolik wysokości półtora metra. Na nim leżał medalion z

czarnym kamieniem w środku.

- To jest to? - Ludwig upewniał się.

- Tak - Jamal stał nieruchomo wpatrzony w skarb.

Ludwig chwycił medalion i podniósł go do pochodni, żeby lepiej mu się przyjrzeć.

Wtedy ściany zaczęły drżeć, wokół zaczęło huczeć.

...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

91. Miernicki Sebastian - Pan Samochodzik Tom 91 Zamek w Rynie, 91. Miernicki Sebastian - Pan Samochodzik Tom 91 Zamek w ...

Podstrony