9. Ί, DOC

2373

Ίάϊρος, ό; -ου, Jair, przełożony syna- gogi: Mk 5,22; Łk 8,41. [2]

2374

'Ιακώβ, ó; nieodm., Jakub. 1. Syn Iza- aka: Mt l,2a,b; 8,11; 22,32; Mk 12,26; Łk 1,33; 3,34; 13,28; 20,37; J 4,5.6. 12; Dz 3,13; 7,8a,b.l2.14.15.32.46; Rz 9,13; 11,26; Hbr 11,9.20.21. 2. Ojciec Józefa z genealogii Jezusa: Mt 1,15. 16; Łk 3,23v.l. [27]

2375

Ιάκωβος, ό; -ου, Jakub. 1. Syn Zebede- usza, brat Jana, jeden z Dwunastu: Mt 4,21: 10,2; 17,1; Mk 1,19.29; 3,17a,b: 5,37a,b; 9,2; 10,35.41; 13,3; 14,33; Łk 5,10; 6,14; 8,51; 9,28.54; Dz l,13a; 12,2. 2. Syn Alfeusza, jeden z Dwu- nastu (prawd, tożsamy z synem Marii, zob. 3): Mt 10,3; Mk 3,18; Łk 6,15; Dz 1.13b. 3. Jakub Młodszy, syn Marii, brat Józefa: Mt 27,56; Mk 15,40; 16,1; Łk 24,10. 4. Krewny Jezusa obok .JcSzefa, Szymona i Judy, zwierzchnik Kościoła w. Jerozolimie (być może toż- samy z Jakubem, synem Alfeusza): Mt 13,55; Mk 6,3; Dz 12,17; 15,13; 21,18; 1 Kor 15,7; Ga 1,19; 2,9.12; Jk tytuł;

1,1; Jud 1. 5. Ojciec Judy Apostoła: Łk 6,16; Dz l,13c. [42]

2376

ΐαμα, τό; -ατος, uzdrowienie, o jed- nym z charyzmatów: 1 Kor 12,9.28. 30. 2380. [3]

2377

Ίαμβρής, o; gen. nie poświadczony, Jambres, czarownik egipski: 2 Tm

3,8· [1]

2378

Ίανναί, ό; nieodm., Jannaj, postać z genealogii Jezusa: Łk 3,24. [1]

2379

Ίάννης, ό; gen. nie poświadczony, Jan- nes, czarownik egipski: 2 Tm 3,8. [1]

Ιάομαι, imperf. med. ϊώμην, fut. med. ίάσομαι, aor. med. ίασάμην, aor. pass. ίάθην, ■uzdrawiać, pass. być uzdrawia- nym; wyzdrowieć. 1. Dosł. uzdrawiać kogoś, z acc. a. Cz. Jezusa: Łk 5,17; 6,19; 9,11.42; 14,4; 22,51; J 4,47; Dz 9,34; 10,38. b. Cz. ludzi: Łk 9,2; Dz 28,8. c. Pass. bez agensa: Mt 8,8.13; 15,28; Mk 5,29; Łk 6,18; 7,7; 8,47; 17,15; J 5,13; Dz 5,16v.l. 2. Met. o uzdrowieniu kogoś z cierpień psychicznych, duchowych, z grzechu i jego następstw, a. Cz. Boga: Mt 13,15; J 12,40; Dz 28,27. b. Cz. Jezusa: Łk 4,18v.l.; 1 Ρ 2,24(pass.). C. Pass. bez agensa: Hbr 12,13; Jk 5,16. [26]

2376 2382 2385.

2380

Ίάρετ, ó; nieodm., Jaret, postać z gene- alogii Jezusa: Łk 3,37. [1]

2381

ΐασις, ή; -εως, uzdrowienie; o cudownym uzdrowieniu: Łk 13,32; Dz 4,22.30.

—> 2380. [3]

2382

ΐασπις, ή; -ιδος, jaspis, szlachetny ka- mień; w starożytności nazwa ta ozna- czała nie tylko, jak dziś, ozdobne kamienie kwarcowe, lecz także inne: Ap 4,3; 21,11.18.19. [4]

2383

'Ιάσων, ό; -ονος, Jazon. 1. Mieszka- niec Tesaloniki, przyjmujący u siebie Pawła i Sylasa: Dz 17,5.6.7.9. 2. Po- bratymiec Pawła, adresat jego pozdro- wień: Rz 16,21. 3. Jeden z pierwszych uczniów Pawła, pochodzący z Cypru: Dz 21,16v.l. [5]

2384

Ιατρός, ό; -οϋ, lekarz, chirurg: Mt 9,12; Mk 2,17; 5,26; Łk 4,23; 5,31; 8,43; Kol 4,14. -> 2380. [7]

Ίαχίν, ó; nieodm., Jachim, postać z genealogii Jezusa: Łk 3,23nn.v.l.

ιβ', liczba 12, dwanaście: Mk 6,7v.l.; Dz l,26v.l.

2385

287

ΐδε, pierwotnie imperat. aor. od εΐδον, w NT utrwalone już także jako party- kuła. 1. Dla zwrócenia uwagi słucha- jącego na jakąś myśl, popatrz, popatrz- cie, zobacz, ze zdaniem pytajnym lub z ότι: Mk 2,24; 13,1; 15,4.35; J 1,46; 7,52; 11,34.36; 16,29; 20,27; Rz 11,22. 2. Przy wprowadzaniu jakiejś nowej myśli, oto: Mt 25,20.22.25; 26,65; Mk 3,34; 11,21; 13,21a,b; 16,6; J 1,29.36. 47; 3,26; 5,14; 7,26; 11,3; 12,19; 18,21; 19,4.14.26.27; Ga 5,2. -[34] .*1489 ■־

2387

ϊδιος, -a, -ον; -ου, -ας, -ου, swój własny, własny. 1. Swój własny, prywatny, od- rębny, osobisty; o czymś, co należy do jakiejś jednostki, a. W przeciwsta- wieniu do tego, co jest powszechne, publiczne, co cechuje także innych.

а. Własny w odniesieniu do Boga (Ojca): 2 Tm 1,9; Hbr 4,10. β. Wła- sny w odniesieniu do Chrystusa: J 5,18; Hbr 9,12; 13,12. γ. Własny w odniesieniu do ludzi: Mt 25,15; J 5,43; Dz 2,6.8; 3,12; 4,32; 28,30; Rz 10,3; 11,24; 14,4.5; 1 Kor 3,8a,b; 7,2.7; 9,7; 11,21; Tt 1,12; Hbr 7,27. δ. Własny w odniesieniu do rzeczy: 1 Kor 15,38; Ga

2387 / ίδιος

б,5; 2 Ρ 1,20. ε. Og.: J 7,18. b. Bez kontrastowania z tym, co jest wspólne, co jest innych, własny w sensie nale- żący do kogoś. a. W odniesieniu do Boga (Ojca): Rz 8,32; 2 Ρ 1,3. β. W odniesieniu do Chrystusa: Dz 20,28. γ. W odniesieniu do ludzi: J 10,3.4.12; Dz 1,25; 1 Kor 7,4a,b; 14,35; 15,23; 1 Tm 3,4.5.12; 4,2; 5,4. δ. W odniesie- niu do rzeczy: Łk 6,44. 2. Właściwy, stosowny, odpowiedni: Ga 6,9; 1 Tm 2,6; 6,15; Tt 1,3. 3. Zamiast zaimka dzierżawczego lub zamiast gen. posses- sivus zaimka zwrotnego, swój. a. W odniesieniu do 1. osoby człowieka: 1 Kor 4,12. b. W odniesieniu do 2. osoby człowieka: Łk 6,41; Ef 5,22; 1 Tes 2,14; 4,llb; 1 Ρ 3,1; 2 Ρ 3,17. c. W odniesieniu do 3. osoby. a. W odniesieniu do Boga (Ojca): Dz 1,7. β. W odniesieniu do Chrystusa: Mt 9,1; Mk 4,34b. γ. W odniesieniu do ludzi: Mt 22,5; 25,14; Łk 10,34; J 1,41; Dz 1,19; 13,36; 24,24; 25,19; 1 Kor 6,18; 7,37a,b; Ef 4,28; 1 Tm 6,1; 2 Tm 4,3; Tt 2,5.9; Jk 1,14; 1 Ρ

288

ιδιώτης / 2388

3,5; 2 Ρ 2,16; 3,3.16. δ. W odniesie- niu do zbuntowanych aniołów: Jud 6. ε. W odniesieniu do rzeczy: 2 Ρ 2,22. ζ. Og.: J 4,44. 4. Subst. a. o! Ιδιοι, swoi; a. W odniesieniu do Chrystusa: J 1,1 lb; 13,1 β. W odniesieniu do ludzi: Dz 4,23; 24,23; 1 Tm 5,8. b. τό Ιδιον, τα ίδια, własność; sprawy, rze- czy; obowiązki; dom. a. W odniesieniu do Chrystusa: J l,lla. β. W odniesie- niu do ludzi: Łk 18,28; J 15,19; 16,32; 19,27; Dz 5,18v.l.; 14,18v.l.; 21,6; 1 Tes 4,1 la. γ. W odniesieniu do szatana: J 8,44. 5. Adv., κατ' ιδίαν, oddzielnie, osobno, na osobności: Mt 14,13.23; 17,1.19; 20,17; 24,3; Mk 4,34a; 6,31. 32; 7,33; 9,2.28; 13,3; Łk 9,10; 10,23; Dz 23,19; Ga 2,2; ιδία, osobno: 1 Kor 12,11. [114] 2388.

2388

Ιδιώτης, ό; -ου, laik, człowiek prosty, człowiek nie wtajemniczony: Dz 4,13; 1 Kor 14,16.23.24; 2 Kor 11,6.-^2387. [5]

2389

Ιδού, partykuła wskazująca; pierwotnie imperat. aor. med. od εϊδον, lecz ze zmienionym akcentem: ιδού zam. ίδοϋ; pierwotnie spójrz, zobacz sobie, zobacz, a jako partykuła oto. 1. Dla ożywię- nia narracji, oto. a. Dla pobudzenia uwagi odbiorcy: Łk 22,10.31; J 4,35; 1 Kor 15,51; 2 Kor 5,17; Jk 5,9; Jud 14; Ap 1,7; 2,10; 3,20; 9,12; 11,14; 16,15; 22,7.12. b. Dla podkreślenia nowej myśli. a. Po gen. absolutus dla zwrócenia szczególnej uwagi na coś, co mieści się w sytuacji ogólnie określonej przez gen. absolutus: Mt 1,20; 2,1. 13.19; 9,10.18.32; 12,46; 17,5a; 26,47; 28,11. β. Z innymi wyrażeniami wpro- wadzającymi nową myśl, και ιδού, a oto, i oto, i naraz, wtem: Mt 2,9; 3,16; 4,11; 7,4; 8,2.24.29.32.34; 9,2. 3.20; 12,41.42; 15,22; 17,3.5b; 19,16; 20,30; 26,51; 27,51; 28,2.7a.9; Łk 1,20. 31.36; 2,25; 7,12; 8,41; 9,30.38; 10,25;

11,32; 14,2; 23,14.15; 24,4.13; Dz 1,10; 10,30; 11,11; 12,7; 16,1; 27,24; 2 Kor 6,9; Ap 4,2. γ. Dla pobudzenia uwagi przed dłuższą wypowiedzią: Mt 13,3. δ. Ιδού w środku wypowiedzi dla wzmocnienia uwagi: Mt 23,34; 26,46; Mk 10,33; 14,41.42; Łk 11,41; 22,21; 23,29; Dz 2,7; 5,9.25.28; 10,17; 13,11. 25.46; 20,22.25; Ga 1,20. ε. Dla pokre- ślenia doniosłości wypowiedzi: Mt 1,23; 11,10; 12,2.18.47.49; 19,27; 20,18; 21,5; 23,38; 24,25; 26,45; 28,7b.20; Mk 1,2; 3,32; 4,3; 10,28; Łk 2,34; 6,23; 7,27; 10,3.19; 13,7.16.30.35; 15,29; 17,21b; 19,8; 24,49; J 12,15; 16,32; Dz 7,56; Rz 9,33; 2 Kor 12,14; Hbr 8,8; 1 Ρ 2,6; Ap 21,5. c. Jako wezwanie do zastano- wienia się, do głębszego wniknięcia w myśl, oto w sensie patrz, zauważ: Mt 10,16; 11,8; 22,4; 24,23.26a,b; Łk 1,44. 48; 2,10.48; 7,25; 9,39; 13,32; 17,23a,b; 18,28.31; Dz 9,11; 10,21; 2 Kor 7,11; Hbr 10,7.9; Jk 3,4.5; 5,4.7.11; Ap 1,18; 2,22; 3,8.9a,b; 5,5. 2. Z rzeczownikiem, z zaimkiem lub z innym wyrazem bez orzeczenia, oto, oto tu, oto tam; w tym Ιδού έγώ, oto jestem, to ja jestem: Mt 3,17; 11,19; 12,10; 25,6; Łk 1,38; 5,12. 18; 7,34.37; 11,31; 13,11; 17,21a; 19,2. 20; 22,38.47; 23,50; J 19,5; Dz 8,27.36; 9,10; 10,19; 2 Kor 6,2a,b; Hbr 2,13; Ap 4,1; 6,2.5.8; 7,9; 12,3; 14,1.14; 19,11; 21,3. 1489*. [200]

...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

9. Ί, DOC

Podstrony